Θυμάμαι στο πρώτο μου ταξίδι από την Τυφλίδα, ένα κρύο πρωινό να μπαίνω σε ένα παλιό και ταλαιπωρημένο Ρωσικό λεωφορείο γεμάτο με πρόσωπα Γεωργιανά, Ποντιακά, Ρωσικά και Αμπχαζιανά. Μας πήρε όλη την ημέρα να φτάσουμε σε ένα χωριό στο πουθενά, βυθισμένο στο σκοτάδι, που το φώτιζε μόνο η πανσέληνος. Δεκάδες σκεπές φτιαγμένες από λαμαρίνα, να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι. Πριν κατεβώ από το λεωφορείο, οι ντόπιοι άρχισαν να καυγαδίζουν μεταξύ τους για το ποιος θα με φιλοξενούσε στο σπίτι του. Θυμάμαι να ντρέπομαι να ρωτήσω για φαγητό. Όταν με ρωτούσαν αν ήθελα τσάι ή καφέ, μου γέμιζαν ένα τραπέζι με ψωμί, τυριά, μέλι, μαρμελάδες, λουκάνικα, ό, τι είχαν στο σπίτι τους. Ποτέ δεν είχα γνωρίσει τέτοια φιλοξενία, τέτοια αρχοντιά. Εγώ πάντα προτιμούσα να κάθομαι στο σπίτι του παπά, λόγω του ότι εκείνος γνώριζε τι γινόταν στην ευρύτερη περιοχή. Γάμοι, βαπτίσεις, κηδείες, γενικά κοινωνικές εκδηλώσεις, τελευταία έθιμα που διατηρούσαν όσοι είχαν απομείνει. Είμαι τυχερός που άκουσα στα μακρινά μέρη του Καυκάσου τη μητρική γλώσσα της γιαγιάς μου, τα ποντιακά και γνώρισα τέτοιους ανθρώπους με τόση ανθρωπιά και που με αυτό το μαγικό κουτί που κουβαλάω, μου δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστώ κάποιες περασμένες μικρές στιγμές, μαζί σας.    

Παύλος Κοζαλίδης